Luisteren met je lijf

Op de wind en een groepje koolmezen na, is het stil in het bos.

Waar hebben die mezen het over? En waarom blijven ze hier rondhangen? Er is vast iets gaande. Waarschuwen ze ergens voor? Vanaf het pad is opeens goed te horen dat iemand of iets door het bos loopt. Een mens? Dat moet bijna wel, want wie maakt anders zoveel geluid; een ree loopt toch wel geruisloos? Het geluid verplaatst zich. Op hurkhoogte is tussen de struiken door nog niets te zien. De stapfrequentie neemt toe. Nee, dit is geen mens. Het moet wel een ree zijn! Waar komt hij het bos uit?

Vijftien meter naar rechts springen twee reegeiten het pad op. En verderop húp terug het bos in. Wauw!

Het is weer stil. De mezen zijn weg. Maar wacht, het ís niet stil. Daar is een piep. Wat is dat voor piep? Waar komt het vandaan en waar gaat het naartoe. Op de hurken maar weer. En wachten. Er komt iets bijzonders, dat staat vast.

En ja, daar komt het. Een reekalfje. O, en nog een. Rustig blijven zitten. Ze kijken even en blijven piepen. Waar zijn onze mama's? Ze ruiken vast welke kant ze op moeten. Half huppelend gaan ook zij het bos weer in.

'Met je intuïtie op safari!' Ja, dat was dit toch echt. Lopen in stilte. Luisteren, kijken, voelen. Wat gebeurt er? Wat zeggen je zintuigen? En wat zegt je lijf daarover?
Door jezelf af te stemmen op de natuur, leer je dit ervaren. Zo kun je ook op andere momenten, in andere situaties makkelijker bij je gevoel. Wat gebeurt er? Wat voel je daarbij en hoe kun je daarnaar luisteren?
 

De telefoon was erbij en legde het piepen in beeld en geluid vast: kijk maar!